Połock to jedno z najstarszych miast Białorusi. Znajduje się w pobliżu granicy z Rosją, w obwodzie witebskim. Liczy około 85 000 mieszkańców. Pierwsza wzmianka o mieście pochodzi z 862 roku, kiedy powstało Księstwo Połockie.
Połock
Przez cały okres swojego istnienia Połock przetrwał najazd Wikingów, najazd krzyżowców i był wielokrotnie okupowany przez wojska różnych zdobywców. Pierwszym księciem połockim był Rogvolod. Po jego śmierci księstwem rządził Izyaslav Vladimirovich (988-1001), założyciel rodu Izyaslavich. W 1307 r. miasto weszło w skład Księstwa Litewskiego. W 1563 r. Połock został zdobyty przez wojska Iwana Groźnego. Po 16 latach powrócił ponownie do Księstwa Litewskiego. Po upadku Rzeczypospolitej, w 1792 r. Połock stał się częścią Imperium Rosyjskiego. Od 1991 roku jest miastem Republiki Białoruś.
Katedra św. Zofii to katedra zbudowana w latach 1044-1066, na prawym brzegu Zachodniej Dźwiny. Budowę rozpoczęto za księcia Wsiesława Bryachisławicza (Czarnoksiężnika). W 1596 roku katedra przeszła w ręce unitów. Po pożarze i częściowym zniszczeniu w 1607 roku katedra została opuszczona. W 1618 roku unicki arcybiskup Jozafat Kuntsevich przebudował świątynię. Potem niejednokrotnie doświadczył pożaru i wrócił do zdrowia.
W czasie Wielkiej Wojny Północnej katedrę zamknięto i przekazano na prochownię. W 1710 r. magazyn został wysadzony w powietrze i stał w ruinie do 1738 r. 12 lat później na miejscu soboru Zofii wybudowano bazylikę, która została poświęcona ku czci Zesłania Ducha Świętego. Podczas Wojny Ojczyźnianej w 1812 r. Francuzi używali katedry jako stajni. W 1839 roku katedra ponownie przeszła w ręce prawosławnych. W latach 1911-1914 katedra została przebudowana. W czasie okupacji niemieckiej świątynia działała. Teraz świątynia została całkowicie odrestaurowana, a w każdą niedzielę odbywają się tu koncerty muzyki organowej.
Klasztor Spaso-Eufrosyne został założony w 1120 roku przez księżniczkę połocką Predslava, ale jest ona lepiej znana jako Euphrosyne z Połocka. Była wnuczką Wsiesława Czarownika ze strony ojca i wnuczką Włodzimierza Monomacha ze strony matki. W wieku 12 lat mała księżniczka postanowiła zostać zakonnicą. Rodzice byli temu przeciwni, przepowiadali jej świetlaną przyszłość i dochodowe małżeństwo. Zbuntowana córka uciekła i zabrała tonsurę do jednego z klasztorów, potem otrzymała nowy - Euphrosyne. Kilka lat później, za zgodą samego biskupa, przeniosła się do jednej z cel soboru Zofii. Tam tłumaczyła książki. Od biskupa Efrosinya otrzymała działkę pod Połockiem i postanowiła tam wybudować klasztor. Klasztor przeszedł zarówno dobre, jak i złe czasy. W 1579 roku klasztor stał się rezydencją króla Stefana Batorego, który podarował klasztor jezuitom. W 1656 r. Połock został zdobyty przez wojska rosyjskie i z rozkazu cara klasztor został zwrócony prawosławnym. Jednak nie na długo. Kilkakrotnie klasztor przechodził z prawosławnych na jezuitów i odwrotnie. Trwało to do 1832 r., kiedy to w końcu stał się prawosławnym, a nieco później kobietą. W 1928 roku klasztor został zamknięty. Po wyzwoleniu Białorusi od nazistów ponownie osiedliły się tu zakonnice. Mieszkali tam do 1960 roku, do następnego zamknięcia. Klasztor działa od 1990 roku.
W Połocku jest wiele wspaniałych miejsc, które trzeba i można zobaczyć.
- Zespół dawnego kolegium jezuickiego
- Dawny kościół luterański
- Wał obronny Iwana Groźnego
- Kamień Borysowa
- Pomnik Eufrozyny Połockiej
- Czerwony Most – pomnik wojny 1812 r.
- Katedra Objawienia Pańskiego
- Pomnik księcia Wsiesława Bryaczysławicza z Połocka i wiele innych.
To tylko krótka opowieść o kilku miastach Białorusi o bogatej historii. Miejsc i miast jest o wiele więcej, których niestety nie zdążyliśmy odwiedzić. Chciałbym tu wracać jeszcze raz i jeszcze raz. Zobacz Brześć, Mińsk, Witebsk, Mohylew, Homel, Grodno, Lida. Odwiedź Dudutki, Puszcza Białowieska, zobacz kamieniołomy kredy. Mam nadzieję, że napiszę więcej o podróżowaniu do tych miejsc.
Ogólnie z Białorusi pozostały tylko pozytywne emocje. Tutaj pamiętają, kochają i szanują swoją historię.
